Χώρος Χρόνος Χριστός Αυστηρώς ακατάλληλο

                        ΧΧΧ


                        ΗΤΟΙ


                        ΧΩΡΟΣ


                        ΧΡΟΝΟΣ


                        ΧΡΙΣΤΟΣ

Παρορμητικά αποφάσισα να γράψω αυτή την ανάρτηση ορμώμενος από φιλοσοφικές ανησυχίες που με απασχολούν αυτή την εποχή. Η μπλογκόσφαιρα και κατ’ επέκταση το παρόν μπλογκ, έχει γεμίσει από άρθρα οικονομικά και πολιτικά που ασχολούνται κατά κόρον με την οικονομική κρίση. Όλοι, και όσοι γράφουν και όσοι διαβάζουν είναι πλέον ειδήμονες!

Άπαντες γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι για να ξεφύγουμε από την δύσκολη ατραπό. Φταίει η κυβέρνηση, φταίει η φοροδιαφυγή, φταίει η νοοτροπία και άλλα πολλά. Εγώ ομολογώ ότι είμαι αδαής. Τα περί οικονομίας και πολιτικής μου είναι δυσανάγνωστα και ακαταλαβίστικα. Οπότε θα γράψω για πράγματα που μπορώ να καταλάβω, φυσικά στο μέτρο του δυνατού.

Ναι μεν οι ιδέες δεν είναι πρωτότυπες, η σύνδεση όμως αυτών των τριών, δηλαδή του Χώρου, του Χρόνου και του Χριστού, πιστεύω ότι για πρώτη φορά αναφέρεται στην μπλογκόσφαιρα τουλάχιστο με την μορφή του ΧΧΧ, δηλαδή του αυστηρώς ακατάλληλου. Και για να μη σας έχω σε αγωνία θα ξεκινήσω να αποσαφηνίσω αυτή την σχέση.

Αρχικά θα χρειαστώ για κάθε Χ κάποιες προαπαιτούμενες γνώσεις, που όλοι μας έχουμε αποκτήσει κατά την θητεία μας στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επειδή πολλοί δεν τις είχαμε δώσει την πρέπουσα σημασία την εποχή που τις γνωρίσαμε, θα τις αναφέρω εν τάχει.

Για το πρώτο Χ τον “χώρο” θα χρειαστώ αρχικά μια ευθεία. Την ευθεία των πραγματικών αριθμών. Τι είναι αυτή; Ας φανταστούμε μια ευθεία, δηλαδή μια γραμμή που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και τα γράμματα χ και χ’ στα άκρα της ευθείας εκεί δηλαδή που δεν είναι η αρχή και το τέλος της ευθείας. Επίσης ας φανταστούμε ένα σημείο Ο κάπου στο μέσο της ευθείας. Μόλις τοποθετήσουμε αυτό το σημείο στην ευθεία xx’, η ευθεία μεταμορφώνεται σε δύο ημιευθείες. Δηλαδή γραμμές που έχουν αρχή, το σημείο Ο αλλά δεν έχουν τέλος. Από εδώ και στο εξής μπορούμε να αντιστοιχίσουμε όλους τους πραγματικούς αριθμούς, που είναι άπειροι με τα σημεία της αρχικής μας ευθείας xx’ που είναι επίσης άπειρα. Το σημείο Ο αντιστοιχίζεται με τον αριθμό μηδέν, στην δεξιά ημιευθεία Οx αντιστοιχίζουμε όλους τους θετικούς αριθμούς και στην αριστερή ημιευθεία Οx’ αντιστοιχίζουμε όλους τους αρνητικούς. Τελειώσαμε με τα κινέζικα για όσους δεν έχουν άμεση σχέση με μαθήματα θετικής κατεύθυνσης.

Ιδιάζουσα λέξη ο χώρος. Λέγοντας “χώρο”, εννοώ αυτή την γραμμή πάνω στην οποία μπορώ να κάνω νοητικά πειράματα και να φαντάζομαι να κινούνται νοητά αντικείμενα χωρίς άλλες διαστάσεις για την ακρίβεια χωρίς καθόλου διαστάσεις, τα οποία τα λέμε υλικά σημεία. Και κολλάω σε κάθε σημείο και ένα νούμερο για να ξέρω ποια είναι η ακριβής θέση κάθε υλικού σημείου, στον νοητό μου κόσμο που είναι ο άξονας των πραγματικών αριθμών δηλαδή η ευθεία xΟx’ δηλαδή ο “χώρος” μου. Είπαμε ότι τελείωσα με τα κινέζικα αλλά τώρα που τα ξαναδιαβάζω συνεχίζω να γράφω κάπως. Υπομονή σε λίγες γραμμές θα φτάσουμε και στο ζητούμενο που είναι η σχέση των τριών Χ.

Ωχ λίγα ακόμη κινέζικα. Για αυτόν τον χώρο χρειάζομαι και έναν κανόνα για να μπορώ να τοποθετώ τα σημεία το ένα δίπλα στο άλλο, οπότε καλό είναι να αναφέρω ότι θα χρησιμοποιήσω σαν μονάδα μέτρησης το μέτρο.

Το μέτρο σαν μονάδα μέτρησης αποτελεί την κορωνίδα όλων των μονάδων και επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να σας συστήσω ένα αριστουργηματικό βιβλίο του πολύ μεγάλου Ντένι Γκέητζ με τίτλο “Το μέτρο του κόσμου”. Το βιβλίο αναφέρεται ιστορικά στην περίοδο του Γαλλικού διαφωτισμού και συγκεκριμένα στην προσπάθεια εκείνων των πρωτεργατών να ορίσουν για λογαριασμό όλης της ανθρωπότητας την μονάδα μέτρησης “μέτρο”, μία μονάδα που για να είχε καθολική αποδοχή έπρεπε να συνδεθεί με κάτι που θα γινόταν αποδεκτό από Γάλλους Γερμανούς Άγγλους και Αμερικάνους. Και αυτό το κάτι ήταν ο πλανήτης Γη. Το μέτρο είναι ένα μέρος, ένα κλάσμα ενός μεσημβρινού της γης. Επίσης να συστήσω ένα ακόμη βιβλίο του ίδιου συγγραφέα με παρόμοιο περιεχόμενο και τίτλο “Επιχείρηση μεσημβρία”. Ο Γκέητζ είναι ο συγγραφές του μοναδικού βιβλίου “Το θεώρημα του παπαγάλου” που μιλάει για μαθηματικά, απευθύνεται σε μη μαθηματικούς και διαβάζεται σαν ένα μυθιστόρημα από μικρούς και μεγάλους.

Η προτροπή για ανάγνωση τελείωσε και μαζί της τελείωσαν και αυτά τα λίγα λόγια για τον “χώρο”. Να έχουμε στο μυαλό μας μια μετροταινία με το γνωστό μας μέτρο και μια ευθεία γραμμή τον άξονα των πραγματικών αριθμών.

Στο δεύτερο Χ τώρα, που είναι η λέξη “χρόνος”. Εδώ τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Δυστυχώς δεν έχουμε οπτικοποιήσει την έννοια “χρόνος”, όπως κάναμε λίγο πριν με την έννοια “χώρος”. Και φυσικά για αυτήν την έννοια έχουμε αρκετά ερωτηματικά. Θυμίζω από προηγούμενη σχετική ανάρτηση την πιθανή ετυμολογία της λέξης “χρόνος”. Προέρχεται από την λέξη “χάρος” που με την σειρά της προέρχεται από την λέξη “Κρόνος”.

Πατέρας του Θεού Δία, ο Κρόνος, κατά την ελληνική μυθολογία έτρωγε τα παιδιά του. Χάρος είναι εκείνος ο θείος που τον ζωγραφίζουν κάποιοι με μια μαύρη σκούφια και ένα δρεπάνι που γυρίζει εδώ και εκεί για να θερίσει τον χρόνο των ανθρώπων, δηλαδή να τους κόψει, να τους σταματήσει τον χρόνο τους. Λέγεται ότι ο θείος Χάρος προέρχεται από τον Θεό Κρόνο. (Κρόνος - Χάρος - Χάροντας - Χρόνος).

Ετυμολογία του όρου “χώρος” τέλος. Τώρα για να έρθω λίγο στα του “χρόνου” έτσι όπως μας τα λέει η επιστήμη και έτσι όπως τα μάθαμε εμείς στα λυκειακά μας χρόνια, έχω να κάνω κάποιες διαπιστώσεις που θα με χρειαστούν για την συνέχεια, αν καταφέρω να σας κρατήσω και δεν φύγετε για κανένα άλλο μπλογκ. Μία διαπίστωση είναι ότι ο χρόνος δεν έχει αρνητικές τιμές και ότι σαν μέγεθος μόνο αυξάνεται. Δηλαδή ο χώρος μας στον άξονα xΟx’ δεν μπορεί να έχει κάποια αντιστοιχία με τον χρόνο σε κάποιον παρόμοιο άξονα. Ο χρόνος ξεκίνησε κάποτε και συνεχώς πηγαίνει προς τα εμπρός. Αυξάνεται αμείλικτα έως ότου ο θείος Χάρος για τον καθένα ξεχωριστά τον σταματά σε μια τιμή και τέρμα.

Τα πορίσματα της μελέτης της σύγχρονης Φυσικής μας έχουν δώσει αρκετές πληροφορίες για την αρχή του χρόνου και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας για το σημείο εκείνο κοντά στο οποίο φαίνεται να ξεκινάει ο χρόνος. Αν πιστέψουμε τα όσα γράφονται για την μεγάλη έκρηξη θα πρέπει να συνδέσουμε την αρχή αυτού του Χ, δηλαδή την αρχή του χρόνου με μια άλλη δυσπρόσιτη έννοια που είναι η έννοια του φωτονίου, δηλαδή την έννοια του φωτός. Κάπου κοντά στην μεγάλη έκρηξη σταματά η αναζήτηση της Φυσικής και ξεκινάει η αναζήτηση της μεταφυσικής. Είναι γνωστό σε όλους το “Εν αρχή ην ο Λόγος” ή το “Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. Και είπεν ο Θεός «γεννηθήτω φως» και εγένετο φως…. Και διεχώρισεν ο Θεός ανα μέσον του φωτός και ανα μέσον του σκότους. Και εκάλεσεν ο Θεός το φως ημέραν και το σκότος εκάλεσε νύχτα. Και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα μία (πρώτη). (Γένεση α΄ 1-5)”. Δηλαδή φυσική και μεταφυσική συμφωνούν στο γεγονός ότι κατά την αρχή του χρόνου, δηλαδή κατά την μεγάλη έκρηξη, στην γειτονιά υπήρχε πολύ φως.

Ροκανίζω τον χρόνο σας, μα αρχίσατε τώρα κάπως να διαμορφώνετε μέσα στο μυαλό σας την σχέση που μπορεί να έχει το δεύτερο Χ “χώρος” με το τρίτο Χ “Χριστός”. Ωστόσο θα σας κρατήσω λίγο ακόμη σε αγωνία αποσαφηνίζοντας αρχικά την σχέση του πρώτου Χ “χώρος” με το δεύτερο Χ “χρόνος”.

Ιδιαίτερα ευφυής, ουμανιστής, στάθηκε ένας μεγάλος δάσκαλος για την Φυσική και για την ανθρωπότητα και είναι αυτός που μας βοήθησε να καταλάβουμε πως μπορεί να συνδεθεί ο χώρος με τον χρόνο. Πριν από αυτόν, αναφέρομε όπως θα καταλάβατε στον θείο Αλβέρτο, οι δύο έννοιες ήσαν άσχετες μεταξύ τους. Τι δουλειά έχει ο χώρος και ο άξονας των πραγματικών αριθμών χΟχ’ με τον χρόνο; Μετά τον Αϊνστάιν οι έννοιες χώρος και χρόνος παντρεύτηκαν σε μια έννοια την γνωστή πια σε όλους έννοια της κβαντομηχανικής “χωρόχρονος”.

Δεσμώτης του χώρου ο χρόνος ή και το αντίστροφο, φυλάκισε ο χώρος τον χρόνο. Αυτή η σύνδεση έγινε με την βοήθεια του φωτός και θα προσπαθήσω με τα λίγα που ξέρω να σκιαγραφήσω τον ρόλο που έπαιξε το φως στο πάντρεμα των εννοιών χώρος και χρόνος. Θα χρειαστούμε μετροταινία για να μετρήσουμε στον χώρο, δηλαδή στον άξονα των πραγματικών αριθμών και χρονόμετρο για να μετρήσουμε στον χρόνο. Επίσης θα χρειαστεί να φανταστούμε κάποια πράγματα που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν σε κάποιο εργαστήριο εδώ στην γη, θα έχουμε δηλαδή την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε ένα νοητικό πείραμα. Για το χρονόμετρο δεν είπαμε κάτι προηγουμένως μιας και όλοι έχουμε μια σχετική εμπειρία. Όσοι έχουν ρολόγια ας φανταστούν έναν δείκτη που γυρίζει γύρω γύρω και δείχνει κάτι νούμερα από το μηδέν μέχρι το εξήντα και κάποιον άλλο δείκτη που γυρίζει και αυτός με την σειρά του και δείχνει κάποια άλλα νούμερα από το μηδέν μέχρι το εξήντα και τέλος έναν ακόμη δείκτη που και αυτός γυρίζει γύρω γύρω και δείχνει νούμερα από το μηδέν έως το δώδεκα. Σε παλαιότερη ανάρτηση μπορεί κανείς να ψάξει το γιατί το μέτρο το χωρίσαμε σε δέκα δεκατόμετρα, το δεκατόμετρο σε δέκα εκατοστόμετρα, το εκατοστόμετρο σε δέκα χιλιοστά κ.ο.κ. ενώ την μέρα την χωρίσαμε σε δώδεκα ώρες, την ώρα σε εξήντα λεπτά, και το λεπτό σε εξήντα δευτερόλεπτα. Όσοι έχουν κινητά για να βλέπουν την ώρα, αυτοί μπορούν να σταματήσουν την ανάγνωση του κειμένου μιας και είναι πιθανόν ανά πάσα στιγμή να χτυπήσει το κινητό τους και να χάσουν τον ειρμό των σκέψεών τους.

Η ερώτηση που έρχεται αυθόρμητα στο πληκτρολόγιο είναι τι σχέση έχει ο χώρος και τα μέτρα με τον χρόνο και τα χρονόμετρα;

Σύνδεσμος του Χώρου με τον Χρόνο είναι ο Χριστός όπως μας λέει ο θείος Αλβέρτος.

Ουπς! Στο σημείο αυτό χάνουμε τους μισούς αναγνώστες, αλλά τι να κάνουμε, θα πρέπει να συνεχίσουν μόνο οι μεγάλοι μιας και όπως αναφέρεται στον τίτλο το κείμενο είναι αυστηρώς ακατάλληλο.

Στο σύμπαν που ζούμε υπάρχει μια αρχή, μια αλήθεια που δεν μπορεί να παραβιαστεί όπως λέει ο θείος Αλβέρτος. Η αρχή αυτή λέει ότι το φως κινείται με την ταχύτητα του φωτός δηλαδή με τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο και ότι δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να κινηθεί γρηγορότερα από το φως. Αυτή η ταχύτητα είναι που μπλέκει τις έννοιες χώρο και χρόνο.

Η ταχύτητα σαν έννοια ορίζεται με την βοήθεια των εννοιών χώρου και χρόνου. Όταν λέμε ότι το φως κινείται με ταχύτητα τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο εννοούμε ότι αν έχουμε ένα χρονόμετρο και μπορούμε να μετρήσουμε χρόνο ενός δευτερολέπτου τότε σε αυτόν τον χρόνο το φως θα περπατήσει στον χώρο δηλαδή στον άξονά μας xΟx’ απόσταση τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα. Φυσικά είναι απαραίτητη και μια μετροταινία για να μπορέσουμε με την βοήθειά της να μετρήσουμε αυτήν την απόσταση. Μιλάμε για πολλά μέτρα…

Αν θέλουμε να φανταστούμε το νοητικό πείραμα του θείου Αλβέρτου θα πρέπει να σκεφτούμε έναν άξονα xΟx’ με ένα τρένο, δυό τρεις παρατηρητές, έναν φακό, μια μετροταινία και ένα χρονόμετρο. Ξαναθυμίζω ότι όλα ξεκινούν με την παραδοχή ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορούμε να μετρήσουμε στο σύμπαν που ζούμε είναι η ταχύτητα του φωτός.

Λογαριάζουμε τον έναν παρατηρητή ακίνητο πάνω σε ένα ακίνητο τρένο με έναν φακό στα χέρια. Ένας παρατηρητής χρειάζεται για την μέτρηση της απόστασης στον ιδεατό άξονα xΟx’ πάνω στον οποίο κινείται η φωτεινή δέσμη του φακού και ένας παρατηρητής χρειάζεται για την μέτρηση του χρόνου με χρονόμετρο. Εάν τα καταφέρουν όλοι αυτοί και συνεννοηθούν μιας και υπάρχει ένα θέμα με την έννοια “ταυτόχρονα” είναι δυνατόν να υπολογίσουν την ταχύτητα του φωτός καθώς αυτό απομακρύνεται από τον φακό και τα χέρια του πρώτου παρατηρητή. Για την έννοια “ταυτόχρονα” θα πρέπει να έχουμε υπόψη την ρήση γνωστού Έλληνα πολιτικού “εδώ και τώρα”. Το νοητικό πείραμα συνεχίζεται με τον παρατηρητή που έχει τον φακό να βρίσκεται πάνω σε τρένο που κινείται και αυτό με ταχύτητα όση είναι η ταχύτητα του φωτός. Η κοινή λογική μετά από κάποια σκέψη μας ωθεί στο συμπέρασμα ότι το σύστημα των παρατηρητών θα έπρεπε να βγάλει για την ταχύτητα του φωτός σε αυτή την δεύτερη περίπτωση κατά την οποία κινείται και ο φακός εξακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Η κατάσταση εδώ ξεκαθαρίζει από την θείο Αλβέρτο με την αρχή που επιβάλλει σε όλο το σύμπαν στο οποίο ζούμε και μας λέει: Η ταχύτητα του φωτός είναι μια παγκόσμια σταθερά. Το σύστημα των παρατηρητών που μετρούν την ταχύτητα του φωτός επάνω στο τρένο θα μετρήσει πάλι τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Πως θα γίνει αυτό; Μα θα αλλάξει και ο χώρος και ο χρόνος. Δηλαδή το μέτρο εάν ο παρατηρητής είναι ακίνητος έχει άλλο μήκος και εάν κινείται έχει άλλο μήκος. Το δευτερόλεπτο εάν ο παρατηρητής είναι ακίνητος έχει άλλη διάρκεια και εάν κινείται έχει άλλη διάρκεια. Αυτό που παραμένει το ίδιο είναι το αποτέλεσμα της διαίρεσης αυτών των δύο μετρήσεων που είναι η ταχύτητα του φωτός.

Θαυμάζω την υπομονή σας για όσα μέχρι τώρα έχετε διαβάσει και ελπίζω τώρα να συνεχίσετε την ανάγνωση γιατί πλέον έχει έρθει η ώρα και για τα αυστηρώς ακατάλληλα.

Έκρηξη!!! Μπουμ!!! Ο χώρος και ο χρόνος γεννήθηκαν την στιγμή της μεγάλης έκρηξης. Πριν δεν υπήρχαν και φυσικά δεν είναι δουλειά μας να ρωτάμε για το πριν και το που.

Ίσως θα είναι καλύτερα να κλείσετε τα μάτια και να φανταστείτε όλο το σύμπαν στην γέννησή του κάπου κάποτε. Αυτή είναι η αρχή του χρόνου και η αρχή του χώρου. Από την στιγμή της μεγάλης έκρηξης αυτό το σύμπαν συνεχώς μεγαλώνει σε χώρο και σε χρόνο. Αυτή την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζει να μεγαλώνει. Η εικόνα του μπαλονιού που φουσκώνει είναι πολύ κατατοπιστική. Οι άκρες του μπαλονιού είναι οι άκρες του σύμπαντος που είναι οι άκρες του χώρου και του χρόνου.

Αυτά όλα τα έγραψα για να φτάσουμε και στο τρίτο Χ για το οποίο οι γνώσεις μου είναι ελάχιστες, ωστόσο μπορώ να κάνω μια διαπίστωση στηριζόμενος σε όλη την προηγούμενη συζήτηση. Μπορούμε να καταλαβαίνουμε κάπως καλύτερα τις έννοιες μέχρι τώρα, εάν έχουμε στο μυαλό μας την αρχή τους ή καλύτερα την γέννησή τους.

Ας πάμε στην γέννηση του Χριστού. Ουπς! Πάνε και οι υπόλοιποι, δεν πειράζει είπαμε τα παρακάτω είναι αυστηρώς ακατάλληλα.

Ναι και τι γίνεται στην γέννηση του Χριστού; Κάποια στιγμή, δηλαδή στην ροή του χρόνου που έχει σαν αρχή την στιγμή της μεγάλης έκρηξης, κάποια χρονική στιγμή, και κάπου δηλαδή σε κάποιο σημείο του χώρου, εισέρχεται στον κόσμο μας ο Χριστός. Αυτό είναι ένα γεγονός.

Τα παραπάνω αναλογιζόμενοι μπορούμε να αναρωτηθούμε. Πότε αυτό το γεγονός γίνεται γνωστό στον Ήλιο; Δηλαδή σε πόσο χρόνο φτάνει η πληροφορία της γέννησης του Χριστού στο μεγαλύτερο αστέρι της γειτονιάς μας; Γύρω στα οκτώ λεπτά μετά την γέννηση του Χριστού στην Βηθλεέμ, φτάνει η πληροφορία για την γέννηση του Χριστού στον Ήλιο. Τόσο χρειάζεται το φως να φτάσει από τον Ήλιο στην Γη και άρα και η πληροφορία να φτάσει από την Γη στον Ήλιο αφού η μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα για το σύμπαν που ζούμε είναι αυτή του φωτός.

Ε και πότε φτάνει στο κοντινότερο αστέρι του γαλαξία μας; Αυτό το αστέρι είναι ο εγγύς του Κένταυρου σε απόσταση τέσσερα κόμμα τριάντα εννέα έτη φωτός. Δηλαδή η πληροφορία της εισόδου του Χριστού στον κόσμο μας φτάνει στον κοντινότερο αστέρα του γαλαξία μας τέσσερα χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού. Υπάρχει ένα ωραίο πρόγραμμα ανοικτού λογισμικού που μπορείτε να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας και ακούει στο όνομα Stellarium. Εκεί μπορείτε να βρείτε αποστάσεις αστέρων στον γαλαξία μας. Για παράδειγμα ο αστέρας Vegas στον αστερισμό της λύρας απέχει από εμάς πάνω από είκοσι πέντε έτη φωτός, ο Στάχυς στον αστερισμό της παρθένου πάνω από διακόσια εξήντα δύο έτη φωτός, ο γ της Κασσιόπης πάνω από εξακόσια δεκατρία έτη φωτός, ο Alnilam ή αλλιώς ο ε του Ωρίωνα απέχει πάνω από χίλια τριακόσια σαράντα δύο έτη φωτός ενώ ο η του αστερισμού του λέοντα απέχει πάνω από δύο χιλιάδες εκατόν τριάντα ένα έτη φωτός. Και φυσικά μιλάμε μόνο για αστέρια της γειτονιάς του δικού μας γαλαξία.

Χριστιανοί υπάρχουν αστέρια στον δικό μας γαλαξία αλλά και άλλοι γαλαξίες στους οποίους ακόμη δεν έχει φτάσει η πληροφορία της εισόδου του Χριστού στον κόσμο μας αφού απέχουν από εμάς πάνω από δύο χιλιάδες έντεκα έτη φωτός. Δηλαδή το φως με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα για το δικό μας σύμπαν ακόμη δεν έχει προλάβει να μεταφέρει την πληροφορία από το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης του Χριστού. Και αυτό με μια άλλη ματιά πάει να πει ότι υπάρχουν χώροι στους οποίους ο Χριστός ακόμη δεν έχει γεννηθεί. Αυτό είναι το ακατάλληλο που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Οι υπόλοιπες σκέψεις δικές σας.

Άντε και καλό παράδεισο!